Pies obronny, bez względu na rasę, musi być podporządkowany wychowawcy, w przeciwnym wypadku nie będzie psem bezpiecz­nym. Już w czasie szkolenia z posłuszeństwa należy wymagać od nie­go, by wykonywał rozkazy za pierwszym razem (bez konieczności po­wtarzania). Nie może być takich sytuacji, że określony rozkaz trzeba mu powtarzać wielokrotnie. W ćwiczeniach z pozorantem również zwracamy uwagę, aby natychmiast przerywał atak po wydaniu odpo­wiedniego rozkazu. Ponadto powinien on przychodzić do wycho­wawcy na każde zawołanie w różnych okolicznościach. Nawet w cza­sie pościgu musi wrócić do nas, jeżeli otrzyma rozkaz „noga”. Bez­względne posłuszeństwo ma ogromne znaczenie praktyczne, ponie­waż pies nie może uprawiać samowoli w czasie akcji obronnej, zaś niekontrolowana agresja z jego strony zostanie zakwalifikowana jako przekroczenie zasad obrony koniecznej.

Nie powierzaj psa obronnego dzieciom, osobom niezrów­noważonym psychicznie oraz takim, które z różnych wzglę­dów nie będą w stanie nad nim zapanować

Najlepiej jak pies obronny współpracuje tylko z przewodnikiem, co jest tylko możliwe z psami służbowymi. W innych okoliczno­ściach będzie on służył niejednokrotnie nawet kilku członkom rodzi­ny. Oczywiście, iż zabierać go mogą z domu tylko i wyłącznie osoby dorosłe, nigdy dzieci. Dziecko nie potrafi bowiem prawidłowo oce­nić zagrożenia i może użyć psa bez potrzeby, ponadto nie jest w sta­nie fizycznie zapanować nad rozpoczynającym akcję obronną czwo­ronogiem, co może mieć tragiczne w skutkach następstwa. Ze zrozu­miałych też względów nie wolno powierzać takiego psa osobom nie­zrównoważonym psychicznie oraz zniedołężniałym i kalekim. Pies obronny musi być bezpieczny dla otoczenia, a prowadząca go osoba potrafić zapanować nad nim w każdej sytuacji.