Historia
Już w XVIII wieku pomagał pikardyjskim pasterzom przy pilnowaniu owiec. Ten wiejski pies, przypominający gryfona, wywodzi się od starych owczarków znanych we Francji od wielu wieków. Jednak dzięki staraniu kilku hodowców w pierwszej połowie XX wieku rasa została ujednolicona i oficjalnie uznana. Jest jednym z najlepszych psów owczarskich, ochraniających stada owiec w północnej Francji.
Cechy psychofizyczne
Wzrost: pies 60-65 cm, suka 55-60 cm; masa ciała: 19-23 kg. Ten o gęstej sierści, duży, wytrzymały i odważny pies jest zwierzęciem stworzonym do pracy. Cechuje go wysoka inteligencja, uczuciowość, odwaga, wytrzymałość, odporność na silne bodźce akustyczne i warunki atmosferyczne, nieufność do obcych, cierpliwość, czujność, chęć do pracy, samodzielność, zdolność do przejawiania własnej inicjatywy, wyważony popęd do walki i obrony, przywiązanie do opiekuna i własnego terytorium. Jest cierpliwy i łagodny wobec dzieci.
Przeznaczenie
Należy do psów pracujących, dlatego powinniśmy zapewnić mu stałe zajęcie oraz dużo ruchu na wielkiej przestrzeni. U nas można wykorzystać go do towarzystwa oraz do obrony i pilnowania mienia. Nie przeszkadza mu pełnienie tych dwóch funkcji jednocześnie. Jednak najlepiej będzie się czuł w rodzinie z dziećmi, z którymi się szybko zaprzyjaźnia, otacza je opieką, broni przed zagrożeniem, bawi się i harcuje, nawet godzinami. Jego chęć do biegania i wytrzymałość sprawiają, że jest doskonałym partnerem biegaczy, piechurów i rowerzystów i zapewni nam bezpieczeństwo podczas dalekich wypraw w odludne miejsca. Można trzymać go w domu i na dworze przez cały rok, jest bowiem odporny na zimno i zmienne warunki pogodowe. Jeśli w mieszkaniu zapewnimy mu własny „kąt”, wówczas nie będzie nikomu przeszkadzał. Ma niewielkie wymagania w utrzymaniu. Dzielenie z nim mieszkania jest prawdziwą przyjemnością, wniesie bowiem dużo humoru, ciepła, stworzy niepowtarzalną i miłą atmosferę. Powinien raczej trafić w ręce aktywnego fizycznie wychowawcy, choć do ludzi mniej ruchliwych również potrafi się przystosować. W zasadzie nie ma ograniczeń, co do jego posiadania, więc może posiadać go każdy bez względu na wiek, płeć i doświadczenie. Może być pierwszym psem. Jeśli zechcemy zatrudnić go do pilnowania, wówczas powinien być zakwaterowany w kojcu. Jest w stanie skutecznie ochraniać przydomowy teren, jak też mienie poza miejscem zamieszkania. Owczarek ten nie należy on do typowo obronnych czworonogów, ale odpowiednio przygotowany potrafi wykorzystać instynkt obronny i poradzi sobie w chwili zagrożenia z każdym napastnikiem. Ma skłonność do tropienia dzikiej zwierzyny, dlatego podczas spacerów terenowych należy stale mieć go przy sobie i nie pozwolić na poszukiwanie wrażeń na własną rękę. Jego wychowawca powinien być uczuciowym, wyrozumiałym i łagodnym w postępowaniu przewodnikiem. Okrywa włosowa tego czworonoga wymaga bieżącej, lecz nieuciążliwej pielęgnacji.
Edukacja
Przeznaczonego tylko do towarzystwa powinniśmy należycie wychować oraz przerobić najpotrzebniejsze elementy z posłuszeństwa. Praca z nim wymaga konsekwencji, łagodności i uczucia, a występujący niekiedy upór nie wynika z jego hardości, lecz spowodowany jest wrodzoną samodzielnością tego inteligentnego czworonoga. Trzymanego w mieszkaniu trzeba zapoznać z wszystkimi członkami rodziny oraz wskazać, kto przewodzi tej małej społeczności. Owczarek pikardyjski, choć w pewnym stopniu samodzielny, najlepiej się czuje i pracuje, jeśli ma zaakceptowanego przez siebie przewodnika, który potrafi nim kierować, wydawać i egzekwować polecenia. Wychowanie nie jest trudne, łatwo bowiem podporządkuje się rygorom życia rodzinnego, a wykonywanie rozkazów leży w jego naturze, więc nie musimy obawiać się przejawów buntu czy agresji. Dzieci powinny z nim od szczenięcia mieć stały kontakt i zaprzyjaźnić się podczas wspólnych zabaw i harców. Najlepiej sprowadzić go do domu w wieku 7-8 tygodni, choć starszy również zaakceptuje nowe środowisko bez uszczerbku dla własnej psychiki. Dobrze traktowany za młodu, z łatwością podda się woli nowemu wychowawcy, pod warunkiem że będzie sprawiedliwie traktowany. Nie prowadzi walki o przywództwo, ponieważ nie skłania się do dominacji nad człowiekiem. Wystarczy gdy będzie odpowiednio karmiony i traktowany z uwzględnieniem jego naturalnych predyspozycji, wówczas wyrośnie na wspaniałego i uległego przyjaciela całej rodziny. Należy tylko wskazać mu drogę do właściwego postępowania i konsekwentnie wymagać wykonywania poleceń, a w przyszłości nie sprawi nam najmniejszego kłopotu. W czasie zaznajamiania z otoczeniem musimy wyprowadzać go do lasu, by mieć możliwość wytłumienia u szczenięcia nawyku tropienia dzikiej zwierzyny. Rodzinnemu czworonogowi wystarczy należyte chodzenie przy nodze, stanie, siadanie, warowanie, pozostawanie i przychodzenie do nogi. Szczególne ważne jest to ostatnie, ponieważ będziemy mogli w każdej chwili zastopować jego myśliwskie zamiłowania. Natomiast przeznaczonego do obrony i pilnowania należy przeszkolić w pełnym zakresie posłuszeństwa oraz przerobić z nim potrzebne elementy z programu użytkowego.