Historia

Już w XVIII wieku pomagał pikardyjskim pasterzom przy pilno­waniu owiec. Ten wiejski pies, przypominający gryfona, wywodzi się od starych owczarków znanych we Francji od wielu wieków. Jednak dzięki staraniu kilku hodowców w pierwszej połowie XX wieku rasa została ujednolicona i oficjalnie uznana. Jest jednym z najlepszych psów owczarskich, ochraniających stada owiec w północnej Francji.

Cechy psychofizyczne

Wzrost: pies 60-65 cm, suka 55-60 cm; masa ciała: 19-23 kg. Ten o gęstej sierści, duży, wytrzymały i odważny pies jest zwierzęciem stworzonym do pracy. Cechuje go wysoka inteligencja, uczuciowość, odwaga, wytrzymałość, odporność na silne bodźce akustyczne i wa­runki atmosferyczne, nieufność do obcych, cierpliwość, czujność, chęć do pracy, samodzielność, zdolność do przejawiania własnej ini­cjatywy, wyważony popęd do walki i obrony, przywiązanie do opie­kuna i własnego terytorium. Jest cierpliwy i łagodny wobec dzieci.

Przeznaczenie

Należy do psów pracujących, dlatego powinniśmy zapewnić mu stałe zajęcie oraz dużo ruchu na wielkiej przestrzeni. U nas można wykorzystać go do towarzystwa oraz do obrony i pilnowania mienia. Nie przeszkadza mu pełnienie tych dwóch funkcji jednocześnie. Jed­nak najlepiej będzie się czuł w rodzinie z dziećmi, z którymi się szyb­ko zaprzyjaźnia, otacza je opieką, broni przed zagrożeniem, bawi się i harcuje, nawet godzinami. Jego chęć do biegania i wytrzymałość sprawiają, że jest doskonałym partnerem biegaczy, piechurów i rowe­rzystów i zapewni nam bezpieczeństwo podczas dalekich wypraw w odludne miejsca. Można trzymać go w domu i na dworze przez cały rok, jest bowiem odporny na zimno i zmienne warunki pogodo­we. Jeśli w mieszkaniu zapewnimy mu własny „kąt”, wówczas nie bę­dzie nikomu przeszkadzał. Ma niewielkie wymagania w utrzymaniu. Dzielenie z nim mieszkania jest prawdziwą przyjemnością, wniesie bowiem dużo humoru, ciepła, stworzy niepowtarzalną i miłą atmo­sferę. Powinien raczej trafić w ręce aktywnego fizycznie wychowaw­cy, choć do ludzi mniej ruchliwych również potrafi się przystosować. W zasadzie nie ma ograniczeń, co do jego posiadania, więc może po­siadać go każdy bez względu na wiek, płeć i doświadczenie. Może być pierwszym psem. Jeśli zechcemy zatrudnić go do pilnowania, wów­czas powinien być zakwaterowany w kojcu. Jest w stanie skutecznie ochraniać przydomowy teren, jak też mienie poza miejscem zamie­szkania. Owczarek ten nie należy on do typowo obronnych czworo­nogów, ale odpowiednio przygotowany potrafi wykorzystać instynkt obronny i poradzi sobie w chwili zagrożenia z każdym napastnikiem. Ma skłonność do tropienia dzikiej zwierzyny, dlatego podczas space­rów terenowych należy stale mieć go przy sobie i nie pozwolić na po­szukiwanie wrażeń na własną rękę. Jego wychowawca powinien być uczuciowym, wyrozumiałym i łagodnym w postępowaniu przewo­dnikiem. Okrywa włosowa tego czworonoga wymaga bieżącej, lecz nieuciążliwej pielęgnacji.

Edukacja

Przeznaczonego tylko do towarzystwa powinniśmy należycie wy­chować oraz przerobić najpotrzebniejsze elementy z posłuszeństwa. Praca z nim wymaga konsekwencji, łagodności i uczucia, a występu­jący niekiedy upór nie wynika z jego hardości, lecz spowodowany jest wrodzoną samodzielnością tego inteligentnego czworonoga. Trzyma­nego w mieszkaniu trzeba zapoznać z wszystkimi członkami rodziny oraz wskazać, kto przewodzi tej małej społeczności. Owczarek pikardyjski, choć w pewnym stopniu samodzielny, najlepiej się czuje i pra­cuje, jeśli ma zaakceptowanego przez siebie przewodnika, który po­trafi nim kierować, wydawać i egzekwować polecenia. Wychowanie nie jest trudne, łatwo bowiem podporządkuje się rygorom życia ro­dzinnego, a wykonywanie rozkazów leży w jego naturze, więc nie musimy obawiać się przejawów buntu czy agresji. Dzieci powinny z nim od szczenięcia mieć stały kontakt i zaprzyjaźnić się podczas wspólnych zabaw i harców. Najlepiej sprowadzić go do domu w wie­ku 7-8 tygodni, choć starszy również zaakceptuje nowe środowisko bez uszczerbku dla własnej psychiki. Dobrze traktowany za młodu, z łatwością podda się woli nowemu wychowawcy, pod warunkiem że będzie sprawiedliwie traktowany. Nie prowadzi walki o przywódz­two, ponieważ nie skłania się do dominacji nad człowiekiem. Wy­starczy gdy będzie odpowiednio karmiony i traktowany z uwzglę­dnieniem jego naturalnych predyspozycji, wówczas wyrośnie na wspaniałego i uległego przyjaciela całej rodziny. Należy tylko wska­zać mu drogę do właściwego postępowania i konsekwentnie wyma­gać wykonywania poleceń, a w przyszłości nie sprawi nam najmniej­szego kłopotu. W czasie zaznajamiania z otoczeniem musimy wypro­wadzać go do lasu, by mieć możliwość wytłumienia u szczenięcia na­wyku tropienia dzikiej zwierzyny. Rodzinnemu czworonogowi wy­starczy należyte chodzenie przy nodze, stanie, siadanie, warowanie, pozostawanie i przychodzenie do nogi. Szczególne ważne jest to ostatnie, ponieważ będziemy mogli w każdej chwili zastopować jego myśliwskie zamiłowania. Natomiast przeznaczonego do obrony i pil­nowania należy przeszkolić w pełnym zakresie posłuszeństwa oraz przerobić z nim potrzebne elementy z programu użytkowego.